26 pażdziernika odbył się Wojewódzki Konkurs Krasomówczy, organizowany przez PTTK odział w Łodzi. Uczestnicy swoje umiejętności oratorskie zaprezentowali w Łódzkim Oddziale PTTK.
W kategorii szkół gimnazjalnych profesjonalne jury wysłuchało dwóch wystąpień uczestników konkursu oraz improwizacji. Poziom prezentacji był bardzo wysoki i niezwykle wyrównany. Jury wybrało najlepszych, którzy awansowali do ogólnopolskiego a więc finałowego etapu konkursu, który odbył się w dniach 24-27 listopada się w Legnicy.
W wyniku wojewódzkich eliminacji Ogólnopolskiego Konkursu Krasomówczego Dzieci i Młodzieży Szkolnej Łódż 2016 w kategorii szkoły gimnazjalne Oliwia Augustyniak, uczennica Gimnazjum w Nowym Gaju, zajęła I miejsce i otrzymała Puchar Łódzkiego Kuratora Oświaty (nauczyciel prowadzący mgr Elżbieta Hajduk-Lazić) a II miejsce zajęła Kornelia Kostrzewska z Gimnazjum nr 2 w Łowiczu (nauczyciel prowadzący mgr Joanna Pietrucha). To one reprezentowały województwo łódzkie na etapie ogólnopolskim konkursu.
Natomiast szkoły podstawowe w Legnicy reprezentowały: Magdalena Brygier – I miejsce – uczennica Samorządowej Szkoły Podstawowej im. Władysława Łokietka w Topoli Królewskiej (nauczyciel prowadzący mgr Renata Tratkiewicz) i Dominika Kubiak, zdobywczyni II miejsca, uczennica Szkoły Podstawowej im. Jana Pawła II w Górze św. Małgorzaty (nauczyciel prowadzący mgr Maria Łuczak).
Przedstawicielki województwa łódzkiego w Legnicy zaprezentowały się wspaniale. Dwie uczestniczki konkursu zajęły 9 miejsce w Polsce. Są nimi mieszkanki powiatu łęczyckiego - Magdalena Brygier i Dominika Kubiak.
Największy sukces osiągnęła Oliwia Augustyniak, uczennica Gimnazjum w Nowym Gaju, również z powiatu łęczyckiego, która wystąpiła w finale konkursu i zdobyła I miejsce w Polsce.
W finale konkursu prezentowała własny tekst ,, Moje odkrycie'', w którym w niezwykle sugestywny sposób, piękną polszczyzną odkryła urok najbliższej okolicy a także przedstawiła historię powstania PTTK. Nawiązała w ten sposób do 110 rocznicy powstania zorganizowanego krajoznawstwa polskiego.
Podkreśliła, iż działalność PTTK jest wielowymiarowa. To nie tylko rajdy, czy wycieczki ale przede wszystkim pokazanie, zwłaszcza młodzieży, piękna ziemi ojczystej, jej historycznego dorobku, rozwijanie patriotyzmu.
Za tę opowieść otrzymała od każdego członka jury maksymalną ilość punktów, tj. 10. Również najwyżej ze wszystkich uczestników oceniono jej improwizację.
Nagrodą, oprócz pucharu, dyplomu czy radia, była przede wszystkim świadomość wielkości tego osiągnięcia – bycia najlepszą w Polsce w dziedzinie krasomówstwa.
Oliwię powitano w jej szkole – Gimnazjum w Nowym Gaju, jak prawdziwego zwycięzcę. Były gratulacje, kwiaty i olbrzymi tort. Wszyscy podkreślali wagę jej dokonania, Po raz pierwszy w kategorii gimnazjów uczennica z województwa łódzkiego zdobyła pierwsze miejsce w Polsce.
Gratulowano również opiekunce uczennicy mgr Elżbiecie Hajduk-Lazić, która od wielu lat przygotowuje młodzież do konkursów krasomówczych, a jej podopieczni czterokrotnie byli najlepsi w województwie lub zajmowali miejsca na podium.
Należy podkreślić, iż osiągnięcie Oliwii Augustyniak napawa dumą nie tylko mieszkańców Gminy Góra św. Małgorzaty ale także powiatu łęczyckiego i województwa łódzkiego.
MOJE ODKRYCIE
Był piękny , słoneczny, wrześniowy dzień – sobota. Nie miałam nic konkretnego do pracy , więc postanowiłam wybrać się na spacer do pobliskiego lasu w Karsznicach. Pomyślałam, iż nie tylko się zrelaksuję, ale nazbieram kolorowych liści. Nauczycielka od zajęć artystycznych wymyśliła z nich prace, ponoć możliwości są ogromne. Lubię bardzo te zajęcia i chciałam mieć najładniejsze liście w klasie.
Droga była bardzo przyjemna, szłam przez przez las i rozmyślałam. Promienie słoneczne delikatnie prześwitywały przez korony drzew, aż do runa. Liście powoli robiły się złociste i zaczynały spadać.
Chodziłam wąskimi ścieżkami, na których były porozrzucane przez wiatr liście klonu, kasztany i dębu. Postanowiłam nie tylko nazbierać ich do szkoły ale również zrobić bukiet dla mojej mamy i babci. Tyle im zawdzięczam i na pewno sprawię obu tym przyjemność- pomyślałam..
W pewnym momencie postanowiłam odpocząć. Usiadłam na mchu i jak każda kobieta postanowiłam wystawić twarz w stronę słońca. Cieple promienie delikatnie ją gładziły i przez moje myśli przesuwały się różne obrazy z przeszłości. Przypomniałam sobie, że trzy lata temu byłam w tym samym miejscu na rajdzie ,, Żółty jesienny liść”, organizowanym przez Łęczycki Oddział PTTK "Ziemi Łęczyckiej".
W jesiennej scenerii piechurzy przeszli szlakiem gminy Góra św. Małgorzaty. Rajd propagował turystykę jako zdrowy styl życia i miał na celu poznawanie walorów mojej gminy.
Dla uczestników jesiennego rajdu przygotowano dwie trasy: cztero- i dziesięciokilometrową. Krótsza trasa przeznaczona była dla młodszych piechurów. Jej uczestnicy wzięli ponadto udział w konkursie plastycznym "Narysuj panią jesień".
Starsi piechurzy pokonali 10-kilometrowy odcinek. Dla nich oprócz pieszej wędrówki przygotowano konkursy wiedzy o gminie Góra św. Małgorzaty.
Przypominały mi się cudowne chwile z tej wędrówki i twarze poznanych przyjaciół. Postanowiłam, że w tym roku też pójdę na ten rajd.
Jak pomyślałam , tak zrobiłam. Po powrocie do domu zajrzałam na stronę internetową Oddziału PTTK w Łęczycy. Tak, było zaproszenie dla wszystkich miłośników turystyki i dobrej zabawy na XIV Rajd „Żółty Jesienny Liść”.
Rajd organizował Oddział PTTK "Ziemi Łęczyckiej" w Łęczycy przy wsparciu Urzędu Miejskiego w Łęczycy, Gminy Parzęczew, Starostwa Powiatowego w Łęczycy oraz Szkoły Podstawowej w Chociszewie. Celem było poznawanie piękna i walorów krajoznawczych Gminy Parzęczew i Zgierz połączone z zabawą w jesiennej scenerii.
Będąc już w internecie, postanowiłam poszerzyć swą wiedzę na temat PTTK. Jakie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że w roku 2016 przypada 110 rocznica powstania zorganizowanego krajoznawstwa polskiego.
A wszystko zaczęło się dnia 3 sierpnia 1873 r. W dawnym dworze zakopiańskim Ludwika Eichborna (tzw. Zwierzyńcu) zapadła decyzja założenia Towarzystwa Tatrzańskiego. Jego projekt przypisuje się Feliksowi Pławickiemu, kapitanowi armii austriackiej i posłowi do sejmu galicyjskiego.
Pierwszy Statut nadawał Towarzystwu nazwę: "Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie" z siedzibą w Nowym Targu i jako cele działania określał: uprzystępnianie i badanie gór. Rychłe zmiany w Statucie (31 maja 1874 r.) rozszerzyły cele programowe o ochronę kozic i świstaków oraz innych zwierząt (m.in. poprzez utworzenie straży tatrzańskiej) oraz zasięg terytorialny Towarzystwa. Konsekwencją tych zmian było też przyjęcie nowej nazwy: "Towarzystwo Tatrzańskie" z siedzibą w Krakowie.
W pierwszym dziesięcioleciu jego istnienia powstały także oddziały terenowe. Dalszy rozrost terytorialny przypadł na okres I wojny światowej i lata powojenne.
Jej zakończenie i odrodzenie się państwa polskiego umożliwiły kolejną zmianę nazwy na: ,, Polskie Towarzystwo Tatrzańskie" (1919 r.).
Wspólną ideą było badanie Karpat, w szczególności Tatr i Pienin oraz ułatwianie ich zwiedzania, ochrona zwierząt górskich, wspieranie przemysłu górskiego.
Polskie Towarzystwo Tatrzańskie ,, z rozmachem" też zaczęło pracować nad uprzystępnianiem gór. Wynikiem tych zabiegów była m. in.: budowa linii kolejowej oraz drogi krajowej z Krakowa do Zakopanego, utwardzanie i oświetlenie ulic Zakopanego, powstanie licznych szlaków i ścieżek górskich a przede wszystkim tworzenie schronisk oraz organizacja stacji turystycznych. Do roku 1939 PTT dysponowało 54 schroniskami, 81 stacjami turystycznymi, 10 schroniskami niezagospodarowanymi, o łącznej liczbie 4543 miejsc noclegowych, a duża ich część do dziś służy turystom.
Nowe cele i zadania stanęły przed Polskim Towarzystwem Tatrzańskim po II wojnie światowej. Wiele się przecież w Polsce zmieniło. Przed podobnym problemem stanęło i drugie z polskich Towarzystw turystycznych: powstałe w 1906 r. w Warszawie Polskie Towarzystwo Krajoznawcze.
Dlatego zdecydowano zwołać Zjazd Delegatów obu Towarzystw, który w dniu 17 grudnia 1950 r. dokonał połączenia Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Polskie Towarzystwo Turystyczno – Krajoznawcze.
Lata następujące po połączeniu PTT i PTK w pełni potwierdziły słuszność ówczesnych koncepcji. PTTK utrzymało silną pozycję obu poprzedników, stając się jednocześnie głównym "motorem" rozwoju turystyki w Polsce oraz znaczącym środowiskiem intelektualnym i opiniotwórczym. Co za wspaniała i bogata historia – pomyślałam.
Najbardziej jednak z tych poszukiwań informacji o PTTK zapamiętałam taki cytat:
"Przez poznanie kraju do jego umiłowania, przez umiłowanie do czynów ofiarnych".
Wszystko zrozumiałam. To nie tylko rajdy, czy wycieczki są ważne, nie tylko o zdrowie tutaj chodzi, ale o coś wielkiego. To pokazanie, zwłaszcza młodzieży, piękna ziemi ojczystej, by w ten sposób, budzić w społeczeństwie umiłowanie kraju, jego historycznego dorobku, rozwijać patriotyzm. Byśmy czuli, że jesteśmy Polakami.
Oliwia Augustyniak